سفرنامه گلگشت در ایران دکترایرج افشار«نیستانک»

رسیدیم به نیستانک و چون دریایی ندیده، رُل را پیچاندم و از جاده به سوی آبادی رفتم. کاروانسرای قاجاری زیبا را دیدیم که باغ و ساختمانی دولتی مانع نمایش و منظره آن شده است. زهی افسوس. به جای اینکه این میدانگاهی عمومی پیش کاروانسرا را پارک کنند، تبدیل به اداره‌ای کرده‌اند که می‌شد دویست متر آن‌طرف‌تر در فضای باز بیابان ساخت. قلعه خشتی قدیم بر همان حال «والزاریات» قدیم باقی است؛ ویرانه شده و مزبله‌دان است. درِ سنگی آن را هنوز که هنوز است از حالت افتادگی درنیاورده‌اند. شاید خرج اینکه این سنگ[را] روی پاشنه سنگی مستقر کنند تا سیاحان ببینند، بیش از صد هزار تومان نباشد و [سازمان] گردشگری همتی و ذوقی و وظیفه‌ای در این راه مبذول نکرده است. از زمان سازمان حفاظت آثار باستانی یعنی محمود مهران[۷] به همین ترتیب برجای است [؛ یعنی از سال ۱۳۴۴ به عبارتی متجاوز از چهل سال!]. تصور می‌کنم مقصودشان آن است که بیننده بخواند [هان ای دل] عبرت بین. آبان ۱۳۸۵ دکترایرج افشار